Γράφει η δασκάλα της Γ’ Δημοτικού, Σοφία Παινέση:
Ο χορός είναι ο παλαιότερος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων του ανθρώπου και θεωρείται ως η πρώτη μορφή τέχνης που εμφανίστηκε στον πλανήτη µας. Το χορό τον συναντάμε στις πιο σημαντικές στιγμές της ανθρώπινης ζωής, από την γέννηση ως τον θάνατο. Αποτελεί ένα είδος επικοινωνίας του χορευτή τόσο µε τον εαυτό του όσο και µε του άλλους.Μέσα από αυτόν καθρεφτίζεται ο πολιτισμός μιας κοινωνίας, συνειδητά ή ασυνείδητα. Ο άνθρωπος αφήνεται ελεύθερος να εκφραστεί µε τη λυπημένη χαρούμενη διάθεσή του.
O χορός εξευγενίζει την ψυχή, είναι µια τέχνη που εξυψώνει τον άνθρωπο, τον καλλιεργεί. Προσφέρει ευεξία και συγχρόνως ισορροπεί το πνεύμα. Σε συνδυασμό µε τη μουσική είναι η απόλυτη έκφραση συναισθημάτων καθώς αφορμάται από τις πολλές και διαφορετικές ανάγκες του ανθρώπου: να δηλώσει τους φόβους του, να εκφράσει τον έρωτά του και κυρίως να επικοινωνήσει. Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι η κίνηση είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο άνθρωπος πριν ακόμα μιλήσει.
Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν σπουδαίο ρόλο στο χορό και τον χαρακτήριζαν ως «δώρο των θεών προς τον άνθρωπο». Σύμφωνα μάλιστα με τον Πλάτωνα, οι έννοιες χορός και χαρά είναι συνυφασμένες και συνδεδεμένες με την εκδήλωση συναισθημάτων. Πολλές φορές στην αρχαιότητα τον συναντάμε ως μέσο μίμησης σε θρησκευτικές τελετές.
Αλλά και σε εθνικό επίπεδο οι χοροί για τους Έλληνες έχουν ακόμη και σήμερα ξεχωριστή σημασία. Ο κύριος λόγος είναι επειδή αυτοί οι χοροί δεν σχεδιάστηκαν από κάποιον ειδικό, αλλά τους έπλασε η ψυχή του λαού. Οι δημιουργοί των εθνικών χορών, ενώ δεν γνώριζαν ανάγνωση και γραφή και μη διαθέτοντας κάποια άλλη ιδιαίτερη μόρφωση, χόρευαν και τραγουδούσαν για να αποκαλύψουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Οι πολεμιστές για να εκφράσουν τη χαρά και την ικανοποίηση ύστερα από μια νίκη, η μάνα τον πόνο και την πίκρα, η γυναίκα τη θλίψη και την απόγνωση. Στην Ιστορία έχει μείνει ο χορός του Ζαλόγγου, κατά τον οποίο οι Σουλιώτισσες ήθελαν να διατηρήσουν την υπερηφάνεια τους, χορεύοντας με τόλμη, λύπη και περίσσια παλικαριά, δείχνοντας σε όλο τον κόσμο πως μέσα από αυτόν μπόρεσαν να αλλάξουν τα δεδομένα.
Το κυριότερο πλεονέκτημα όμως του χορού είναι ότι βελτιώνει τις γνωστικές δεξιότητες και προετοιμάζει το μυαλό του ανθρώπου για μάθηση. Όσον αφορά τα παιδιά, τα ίδια γίνονται μέλη μιας χορευτικής ομάδας, διδάσκονται, δημιουργούν και βιώνουν το «χορευτικό αποτέλεσμα» ως προϊόν ομαδικής δουλειάς και όχι ως μεμονωμένη επίδοση. Έτσι οι τυχόν προσωπικές αδυναμίες δεν αναδεικνύονται και δεν στοχοποιούνται (με τις καίριες επεμβάσεις και τους σωστούς χειρισμούς του δασκάλου), αλλά αντίθετα η επιτυχία της ομάδας εισπράττεται από όλους. Ακόμη, με την ενθάρρυνση και τη μετάδοση θετικής ανατροφοδότησης αμβλύνεται η διαφορετικότητα. Και η όποια κατάκτηση των χορευτικών στόχων, ισχυροποιεί την αίσθηση της ομαδικότητας και της συλλογικής προσπάθειας. Το παιδί βιώνει την ομορφιά του ομαδικού αποτελέσματος, αντιλαμβάνεται έστω και έμμεσα την ανάγκη συνύπαρξης και συνδημιουργίας με τα άλλα παιδιά χωρίς το άγχος του ανταγωνισμού, της βαθμολόγησης της προσπάθειας ή της κατάταξης στην ομάδα.
Η έλλειψη ανταγωνισμού στους ελληνικούς χορούς, τουλάχιστον στην πρώτη φάση εκμάθησης, είναι επίσης ένας από τους σημαντικούς επιβοηθητικούς παράγοντες κοινωνικοποίησης και ομαλής ένταξης στην ομάδα (χορευτική- κοινωνική). Ιδιαίτερα καθοριστική καθίσταται βέβαια η παρέμβαση του δασκάλου που θα πρέπει να εναλλάσσει τους πρωτοχορευτές, να μην επαινεί τα άτομα, αλλά την ομάδα, να μην μεγεθύνει τα λάθη, αλλά τις επιτυχίες και γενικά να προάγει το πνεύμα της ομαδικότητας και της συνεργασίας.
Ο χορός μας τονώνει, μας δίνει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση. Είναι το πιο ισχυρό αγχολυτικό, μέσω του οποίου αποβάλουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τις αρνητικές σκέψεις.Δεν νοιώθουμε αμηχανία, δεν έχουμε αμφιβολίες, εντάσεις, στρες και νεύρα. Οι ερευνητές ανακάλυψαν, επίσης, ότι μειώνει τον κίνδυνο άνοιας και κατά τη διάρκεια του χορού το σώμα απελευθερώνει φυσικά νευροδιαβιβαστές, μειώνοντας το στρες και την κατάθλιψη.Αντίθετα απολαμβάνουμε μια αίσθηση κατορθώματος, ασφάλειας και εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Ο χορός προσφέρει ξεκούραση, χαλάρωση, αναζωογόνηση.Μας βοηθάει να εξωτερικεύσουμε την προσωπική μας έκφραση, εκτονώνει τη δημιουργικότητά μας, μας απελευθερώνει.
«Ο χορός, λοιπόν, υπήρξε, είναι και θα παραµείνει η αγαπηµένη τέχνη των µεγάλων και του ανώνυµου πλήθους, συγχρόνως όµως και των λίγων, των εκλεκτών και των απαιτητικών».
ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ, 1961
