Δύο ημέρες με τους συμμαθητές τους σε υπέροχα φυσικά τοπία με συναρπαστικές δραστηριότητες πέρασαν οι μαθητές της Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού στην εκπαιδευτική εκδρομή που οργάνωσε το σχολείο μας με προορισμό την Επίδαυρο, το Ναύπλιο και τις Μυκήνες. Μία εκδρομή αρχαιολογικού, εκπαιδευτικού αλλά και ψυχαγωγικού χαρακτήρα για τους πιο ώριμους μαθητές του Δημοτικού οι οποίοι, μάλιστα, σιγά σιγά θα πάρουν το δρόμο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τέτοιου τύπου εκδρομές πέρα από το άνοιγμα στον κόσμο, τις νέες παραστάσεις και τις γνώσεις που προσφέρουν στα παιδιά αποτελούν κι έναν πολύ δημιουργικό τρόπο να έρθουν το ένα πιο κοντά στο άλλο και να μοιραστούν προσωπικές στιγμές ως παρέα, στοιχείο που συμβάλλει και στη συνοχή του συνόλου στα πλαίσια της σχολικής τάξης. Όπως λέει ο Πολ Όστερ «Οι ιστορίες επισκέπτονται αυτούς που μπορούν να τις αφηγηθούν». Μπορείτε, λοιπόν, να αφεθείτε στα εκφραστικά μας μέσα και να ακούσετε τη δική μας ενδιαφέρουσα ιστορία για μία εκδρομή τόσο διασκεδαστική όσο και επιμορφωτική που δύσκολα θα ξεχαστεί.
Μέρα πρώτη
Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης ~ Δήμαινα
Η πρώτη μας στάση έγινε επί της παλιάς εθνικής οδού Κορίνθου-Λυγουριού όπου βρίσκεται ο Νερόμυλος, ένα υπαίθριο μουσείο υδροκίνησης. Σ’ενα χώρο έξι στρεμμάτων που φτάνει μέχρι μια κατάφυτη ρεματιά με σκιερά πλατάνια, αναστηλώθηκαν, με πολύ μεράκι και αγάπη στις παραδόσεις και το λαϊκό πολιτισμό, ένα ολόκληρο εργαστήρι παραγωγής αλεύρου, πλιγουριού αλλά και πατητήρι σταφυλιών, αλώνι, ζυμωτήριο, φούρνος με ξύλα, μαγκανοπήγαδο και πολλά άλλα. Σ’ένα ειδυλλιακό τοπίο μέσα στη φύση τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά το νερόμυλο, το μαγκανοπήγαδο, το εργαστήριο και το σπίτι του μυλωνά σε μία ξενάγηση μιάμιση ώρας αναπαριστώντας και συμμετέχοντας σε όλες τις διαδικασίες παραγωγής. Μάλιστα, είχαμε τη χαρά και την περηφάνεια ο μαθητής μας της Ε’ Δημοτικού, Μουσχούτης Βασίλης, να είναι ο μόνος που απάντησε σωστά-ανάμεσα σε εκατοντάδες παιδιά που έχουν περάσει από εκεί- σε ερώτηση για τη χρήση δύο παραδοσιακών αντικειμένων οικειακής χρήσης (καπνοκόπτης και τρίφτης τυριού). Οι γνώσεις του Βασίλη ξάφνιασαν την ξεναγό πολύ θετικά, η οποία τον συνεχάρη για την καλή του σχέση με την παράδοση. Στη συνέχεια, έπαιξαν στους κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους με φυσικά υλικά, όπως και μπάλα υπό τους ήχους των πανέμορφων παγωνιών που φιλοξενούνται εκεί.
Νέα Επίδαυρος: Μια ιστορία για το Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου από ένα ζευγάρι παιδικά μάτια
Μετά το μεσημεριανό μας γεύμα κάτω από τις κληματαριές μιας όμορφης ταράτσας στη Νέα Επίδαυρο και με θέα τις καταπράσινες πορτοκαλιές, περπατήσαμε μέσα στη γραφική πόλη της Νέας Επιδαύρου και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου. Εκεί είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον κο Χρήστο, ο οποίος τώρα εργάζεται για τη φύλαξη του αρχαιολογικού χώρου και είναι ο άνθρωπος που μεγάλωσε στο σπιτάκι ακριβώς απέναντι από το θέατρο (που σήμερα λειτουργεί ως καμαρίνια για τους καλλιτέχνες που παρουσιάζουν παραστάσεις). Μας αφηγήθηκε ότι στα έντεκά του χρόνια είδε αυτό το μικρό και όμορφο θεατράκι να ξεθάβεται από το χώμα που μέχρι τότε αποτελούσε το χώρο όπου έπαιζε με τους φίλους του. Μας αποκάλυψε τα μυστικά της γειτονιάς και μας οδήγησε σε κάποιες κρυμμένες περιοχές με αρχαιολογικά ευρήματα.
Ασκληπιείο ~ Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου: Τόπος φροντίδας σώματος και ψυχής
Γλυκό απόγευμα και τι πιο μαγικό από μία περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου, το ιερόν θεραπευτήριον της αρχαιότητος, κέντρο ίασης και αγαλλίασης. Ανάμεσα στα αρχαία απομεινάρια του μεγαλύτερου και σημαντικότερου Ασκληπιείου όλου του ελληνικού και ρωμαικού κόσμου σαν να ζωντάνεψαν μπροστά μας το Άβατον, το στάδιο, το καταγώγειο, τα λουτρά, ο ναός του Ασκληπιού… Σειρά είχε το Αρχαιολογικό μουσείο όπου είδαμε μέχρι και τα πρώτα εργαλεία με τα οποία γίνονταν οι πρώτες επεμβάσεις της εποχής. Και η προσμονή μας έλαβε τέλος, καθώς η αίσθηση των παιδιών στο κέντρο της ορχήστρας να δοκιμάζουν τα ίδια τη μοναδική ακουστική του θεάτρου είναι από τις στιγμές που καταγράφονται ανεξίτηλα σε κάθε άνθρωπο που νεαρός-συνήθως-βλέπει για πρώτη φορά αυτό το «κόσμημα» του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Και μιας και ετοιμαζόμαστε για την καλοκαιρινή μας εκδήλωση η θεατρική ομάδα είχε την ευκαιρία να ριζώσει τα πόδια της στη γη και να νιώσει την αύρα που δημιουργείται από αυτό τον ευλογημένο χώρο.
Amalia Hotel ή αλλιώς ο Παράδεισος των παιδιών
Ήταν να μη μάθουν τα παιδιά ότι το ξενοδοχείο που θα φιλοξενούνταν έχει πισίνα… η χαρά διπλασιάστηκε και η ανυπομονησία εξωτερικεύτηκε με πολλές ερωτήσεις του τύπου «Μα πότε φτάνουμε στο ξενοδοχείο;». Φτάσαμε, λοιπόν, και τα ρουχαλάκια γρήγορα αντικαταστάθηκαν με μαγιώ και τα πλατσουρίσματα και τα παιχνίδια ξεκίνησαν. Επειδή, όμως, ως γνωστόν το κολύμπι προκαλεί πείνα…το δείπνο στο εστιατόριο του ξεχοδοχείου ήταν πλούσιο και μας αντάμειψε για να συνεχίσουμε με ενέργεια για το prive πάρτι σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο για εμάς μέσα στο ξενοδοχείο. Μουσική, διαγωνισμός χορού, πάρτι γενεθλίων για ένα από τα παιδιά και όλοι μαζί μία παρέα! Και μετά τις 11:30 μ.μ. όλοι στα κρεβάτια μας ησύχως γιατί αύριο έχουμε περιπέτειες!
Μέρα δεύτερη
Ναύπλιο: 999 σκαλοπάτια για Παλαμήδι και σαλπάρουμε για Μπούρτζι
Επειδή ως νέοι είμαστε και αμφισβητίες…θέλαμε να διαπιστώσουμε βιωματικά τον αριθμό που κρύβεται πίσω από τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο βενετσιάνικο φρούριο. Μπορεί να εξασθένισε λίγο η ανάσα μας, αλλά το αίσθημα της ομάδας και ο κοινός στόχος-όπως έχουμε μάθει και στο σχολείο μας-ενθαρρύνουν και βοηθούν πάντα στην εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Ξεναγηθήκαμε μαθαίνοντας τα ιστορικά στοιχεία στο Παλαμήδι, μπήκαμε στη φυλακή του Κολοκοτρώνη και απολαύσαμε την υπέροχη θέα από ψηλά. Άφθονο κρύο νερό και ξεκούραση σε σκιά και είμαστε έτοιμοι για μία περιπέτεια για την οποία μεσολαβεί θάλασσα και τα παιδιά ήταν εκστασιασμένα που θα έκαναν ένα σύντομο ταξιδάκι με το καραβάκι.
Βόλτα στην Παλιά Πόλη και χειροποίητο παγωτό ανά χείρας
Τα στενά σοκάκια και τα παραδοσιακά σπίτια μάς μεταφέρουν σε αλλοτινές εποχές, δίνοντας το στίγμα μια ζωντανής και καλαίσθητης πόλης που όλη μέρα βρίσκεται σε κίνηση. Πεζόδρομος, βουκαμβίλιες, πλατεία Συντάγματος και χωνάκι παγωτό. Τι καλύτερο για να γνωρίσουν τα παιδιά την παλαιά πόλη που έχει ρυμοτομηθεί από την εποχή του Καποδίστρια. Γεύμα στο λιμάνι κι ακολουθούν καλλιτεχνίες…
Ο Δούρειος Ίππος, ένα εργαστήρι κεραμικής κι ένας υπέροχος καλλιτεχνικός χώρος
Silo Art Factory ή αλλιώς μία καλλιτεχνική όαση: Το εγχείρημα του κου Στέλιου Μαραγκού, έργα του οποίου κοσμούν τόσο την πόλη της Κορίνθου, όσο και το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για να καταλάβουν τα παιδιά πως η αγάπη και το μεράκι φτάνουν για να κάνει κανείς τα όνειρά του πραγματικότητα. Ο ίδιος αφιέρωσε για 8 χρόνια ψυχή και σώμα, μεταμορφώνοντας ένα παλιό εργοστάσιο σε ένα φιλόξενο χώρο ανάπαυσης και τέχνης. Ο Δούρειος Ίππος, το έργο του – σήμα κατατεθέν ότι πλησιάζουν οι επισκέπτες στην πόλη του Ναυπλίου ερχόμενοι από Μυκήνες, κατασκευασμένο από τη μια του πλευρά από παλιό ξύλο και από την άλλη από παλιά μεταλλικά εξαρτήματα εντυπωσίασε ιδιαίτερα τα παιδιά. Με πολύ καλή διάθεση ξεναγηθήκαμε στην έκθεση επίπλων με ανακυκλώσιμα υλικά, στο χώρο που συγκεντρώνει εδώ και 22 χρόνια τα υλικά με τα οποία δουλεύει και τροφοδοτεί την τέχνη του που δεν έχει κανένα όριο. Τα παιδιά συμμετείχαν σε ένα βιωματικό εργαστήριο κεραμικής που με τη βοήθεια των εκπαιδευτών είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το δικό τους κεραμικό αντικείμενο, το οποίο και πήραν μαζί τους.
Φτάσαμε Μυκήνες! Θολωτοί τάφοι μέσα σε καταπράσινα τοπία
Ένα πολύ όμορφο φυσικό τοπίο περιτριγυρίζει τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Η ακρόπολη των Μυκηνών, η πύλη των Λεόντων, ο θολωτός τάφος του Ατρέως , της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου είναι τα εμβληματικά έργα τέχνης και πολιτισμού της μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής στην οποία τα παιδιά μυήθηκαν τόσο μέσα από τις εικόνες, όσο και από τις κουβέντες που κάναμε με αφορμή αυτή την εκδορμή. Επίσης, επισκεφτήκαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο όπου μάθαμε για τα ταφικά έθιμα των Μυκηναίων, τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό τους.
Ήρθε το σούρουπο. Φορτώσαμε το βανάκι μας αποσκευές, κεραμικά αγγεία που φτιάξαμε με τα χεράκια μας (και προορίζονται για την οικογένειά μας) και πολύ ευχάριστες σκέψεις και αναμνήσεις και με την ευχή κάθε σχολική χρονιά να μας βρίσκει παρέα σε τέτοιες όμορφες εκδρομές είπαμε «Και του χρόνου»!
