Ποιος είπε πως η αμυγδαλιά είναι ένα δέντρο μονάχα της άνοιξης; Και ποιος παραξενεύεται βλέποντας αυτή την εποχή ροζ ανθάκια να ξεμυτίζουν; Οι μαθητές του νηπιαγωγείου άνοιξαν διάλογο με αφορμή το μύθο της αμυγδαλιάς, την ομορφιά και τις χρήσεις του ανθού της, φτιάχνοντας με τα χεράκια τους τόσο ένα συλλογικό όσο και ένα ατομικό κολάζ της δικής τους αμυγδαλίτσας.
Τα παιδάκια έμαθαν την ιστορία πίσω από αυτό το πανέμορφο δέντρο που ξεχωρίζει και μαγνητίζει το βλέμμα μας ανάμεσα στο πράσινο τοπίο της ελληνικής φύσης, συζήτησαν τι παράγεται από αυτή, άκουσαν το μελοποιημένο ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά» και έγιναν οι ίδιοι δημιουργοί με δύο κολάζ.
Στο ατομικό κολάζ βασιζόμενα πάνω στον κορμό του δέντρου συνέθεσαν μόνα τους και με απόλυτη ελευθερία τη δική τους αμυγδαλιά με τον τρόπο που αυτά ήθελαν να τοποθετήσουν τα ανθάκια πάνω της.
Στο συλλογικό συνεργάστηκαν με χαρά, φτιάχνοντας την αμυγδαλιά της τάξης τους και στη συνέχεια στόλισαν τον χώρο τους για να μην ξεχνούν μέσα στην καθημερινότητά τους το μεγάλείο της φύσης.
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά – Γεώργιος Δρόσινης
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη…
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…
Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει…
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα…
