Γράφει η δασκάλα της Γ’ Δημοτικού Σοφία Παινέση:
«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω την γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω… ποιο δρόμο να πάρεις; …τον πιο κακοτράχαλο ανήφορο… μην καταδέχεσαι να ρωτάς: θα νικήσουμε; … θα νικηθούμε; … πολέμα! πολεμούμε χωρίς βεβαιότητα … και η αρετή μας, μη όντας σίγουρη για την αμοιβή, αποκτάει βαθύτερη ευγένεια ….», Νίκος Καζαντζάκης
Με πόσο πιο όμορφα και γεμάτα νόημα λόγια μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να μιλάει για την έννοια του εθελοντισμού. Βασίζεται στην ιδέα της ανθρώπινης αλληλοβοήθειας κατά την οποία ο καθένας μας προσφέρει τον εαυτό του, αλλά και όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία του πάσχοντα συνανθρώπου του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο εθελοντισμός θεωρείται χρήσιμος όσο ποτέ άλλοτε για την επίλυση κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών, ανθρωπιστικών και ειρηνευτικών ζητημάτων και είναι η ατομική συνεισφορά που δεν σχετίζεται με κέρδος, αμοιβή ή καριέρα, αλλά στοχεύει στην ευημερία των συνανθρώπων ή του συνόλου της κοινωνίας. Στόχος είναι να απαλυνθεί ο ανθρώπινος πόνος και να προωθηθεί το όραμα ενός κόσμου με απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ωστόσο, η σημασία του εθελοντισμού δεν τυγχάνει συχνά της απαραίτητης προσοχής στη δημόσια συζήτηση. Η οικονομική όσο και η προσφυγική κρίση έφεραν στην επιφάνεια ελλείψεις στον κρατικό σχεδιασμό, ταυτόχρονα, όμως, και τις σημαντικές εθελοντικές πρωτοβουλίες σε διάφορους τομείς (χώρος της εκπαίδευσης, στήριξη ευπαθών ομάδων, φροντίδα ηλικιωμένων, προστασία του περιβάλλοντος, σίτιση απόρων, δωρεά ρούχων και άλλων αντικειμένων, παροχή βοήθειας άμεσης ανάγκης). Απεδείχθη ότι η ελληνική κοινωνία έχει ακόμα σφυγμό, διότι ο εθελοντισμός είναι σύμφυτος με την ελληνική κουλτούρα.
Η προώθηση του εθελοντισμού από όλους μας ως στάσης ζωής και υγιούς αντίδρασης σε φαινόμενα αποχής και αδράνειας είναι απαραίτητη. Οι εθελοντές παρουσιάζονται ως εξαιρετικές περιπτώσεις πολιτών, αποκομμένων από την κοινωνία, ενώ στην ουσία πρόκειται για καλά παραδείγματα ενεργών πολιτών, που λαμβάνουν αποφάσεις και δράσεις, προωθώντας τη δημοκρατία μέσα από μια πρακτική συναίνεσης και συνεννόησης.
Η συστηματική καλλιέργεια, βέβαια, του εθελοντισμού ξεκινάει και από το ίδιο το σχολείο, ώστε να αποτελέσει δεύτερη φύση του καλού-ενεργού πολίτη. Η συνειδητή συμμετοχή σε προγράμματα και δράσεις με εθελοντικό χαρακτήρα μπορεί να αποτελέσει τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών προς την κατεύθυνση της ενεργού πολιτειότητας, του πολίτη που ενδιαφέρεται για ό,τι συμβαίνει στην κοινότητα, συμμετέχει και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Η εκπαίδευση για την ιδιότητα του ενεργού πολίτη δεν πρέπει να στοχεύει απλώς στη διαμόρφωση ενός ενημερωμένου και πληροφορημένου μαθητή, αλλά πρέπει να τον βοηθάει να αναπτύξει κατάλληλα εργαλεία γνώσης και κατανόησης και να καλλιεργήσει τις δεξιότητες, τις ικανότητες και τις αξίες που του δίνουν τη δυνατότητα ενεργού και υπεύθυνης συμμετοχής.
Βέβαια τα οφέλη του εθελοντισμού δεν περιορίζονται στον τομέα της κοινωνίας αλλά επεκτείνονται και στον τομέα της ψυχικής υγείας, καθώς η ανιδιοτελής και ευγενής δράση γράφει την πιο λαμπερή σελίδα στη βιογραφία των ψυχών.
