Μαθητές και μαθήτριες της ΣΤ’ Δημοτικού γίνονται “Μικροί Συγγραφείς” και με οδηγό τη φαντασία και την αγάπης τους για την Ελληνική γλώσσα φτιάχνουν μικρές ιστορίες, αναγνωστικής απόλαυσης.
Γη 2060
Μάριος Ζερβός, Αλέξανδρος Κατσαμάκης, Γιάννης Παπαδημητρίου, Αλέξανδρος Σεϊντης (ΣΤ' Τάξη)
Η τοξική βροχή συνεχίζει το ρυπογόνο έργο της για περισσότερα από 40 χρόνια. Οι τελευταίοι γήινοι ζουν στα καταφύγια... Οι προμήθειες ωστόσο, εξαντλούνται… Λίγοι τολμηροί είναι αυτοί που ψάχνουν λύση αλλά πεθαίνουν κάθε φορά που έρχονται σε επαφή με το νερό. Τυχεροί ήταν όσοι κατάφεραν να διαφύγουν στο διάστημα λίγο πριν την εξάπλωση του ιού.
Ο διαστημικός σταθμός όμως, εκπέμπει 🆘! Οι γεννήτριες έχουν υποστεί φθορές από την πάροδο του χρόνου και τις διαστημικές βροχές. Η ‘“Αrcadia” βρίσκεται σε σημείο μηδέν. Τα φυτά δεν ανθίζουν πια στα θερμοκήπια του σταθμού και το οξυγόνο αρχίζει να περιορίζεται. Μια άγνωστη δύναμη επιτίθεται σε κάποιο σημείο του σταθμού προκαλώντας μεγάλη έκρηξη.
Η επίλεκτη ομάδα Δίας ετοιμάζεται να καταστείλει την επίθεση και να εκτιμήσει το μέγεθος της ζημιάς. Μάταια όμως…Μεγάλο μέρος του σταθμού καταστράφηκε και οι επικοινωνίες κόπηκαν. Είχε έρθει η ώρα για μερική εκκένωση του σταθμού.
Τώρα έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο της ομάδας Δίας, για μεταφορά στον πλανήτη Sun 328, που είχαν ανακαλύψει πριν δυο χρόνια και φαινόταν αρκετά φιλικός σύμφωνα με την έρευνα που είχαν κάνει. Είχε νερό, ένα είδος βλάστησης και άπλετο φως για το φυτώριο τους. Μόνο η ποιότητα του οξυγόνου δεν ήταν καλή. Τη δεδομένη στιγμή όμως, άλλη λύση δεν υπήρχε. Το σκάφος ήταν έτοιμο.
Η επίλεκτη ομάδα Δίας ετοιμάζεται να καταστείλει την επίθεση και να εκτιμήσει το μέγεθος της ζημιάς. Μάταια όμως…Μεγάλο μέρος του σταθμού καταστράφηκε και οι επικοινωνίες κόπηκαν. Είχε έρθει η ώρα για μερική εκκένωση του σταθμού.
Τώρα έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο της ομάδας Δίας, για μεταφορά στον πλανήτη Sun 328, που είχαν ανακαλύψει πριν δυο χρόνια και φαινόταν αρκετά φιλικός σύμφωνα με την έρευνα που είχαν κάνει. Είχε νερό, ένα είδος βλάστησης και άπλετο φως για το φυτώριο τους. Μόνο η ποιότητα του οξυγόνου δεν ήταν καλή. Τη δεδομένη στιγμή όμως, άλλη λύση δεν υπήρχε. Το σκάφος ήταν έτοιμο.
Η επιβίβαση άρχισε! Προηγούνται οι γυναίκες και τα παιδιά σύμφωνα με τις εντολές των υπεύθυνων. Το διαστημικό σκάφος χωρούσε μόνο πεντακόσια άτομα. Τι θα γίνουν οι υπόλοιποι; Θα προλάβουν να εκκενώσουν τον σταθμό εγκαίρως; Κρίσιμα και αναπάντητα ερωτήματα, πραγματική σπαζοκεφαλιά… Το σκάφος αναχωρεί με τη συνοδεία ανάμεικτων συναισθημάτων, αγωνίας, φόβου και συγκίνησης μα πάνω απ’ όλα άγχους για την άμεση επιστροφή του στον σταθμό και την περισυλλογή και των υπολοίπων…Το ταξίδι σκοτεινό…βουβό…
Η ελπίδα ενισχύεται, καθώς το διαστημόπλοιο πλησιάζει στον προορισμό του. Ο πλανήτης Sun 328 μοιάζει γαλαζοπράσινος και ανάγλυφος ακριβώς σαν τη Γη μας! Η ευχή όλων εστιάζεται στην ύπαρξη οξυγόνου και στην ανεύρεση νερού και τροφής.
Η προσγείωση του σκάφους στον Νέο Πλανήτη συνοδεύεται από χειροκροτήματα! Τα παιδιά ζητωκραυγάζουν. «Σωθήκαμε!», «Σωθήκαμε!», φωνάζουν. Ξαφνικά, η πόρτα του διαστημόπλοιου ανοίγει…
Πρώτα κατέβηκε η ομάδα ΔΙΑΣ για να ελέγξει την περιοχή. Τα μέλη της γρήγορα διαπίστωσαν πως ο πλανήτης είχε οξυγόνο, νερό και τροφή. Οι επισκέπτες εγκαταστάθηκαν στον Πλανήτη… Το διαστημόπλοιο γύρισε στον σταθμό για την περισυλλογή των υπολοίπων. Μάταια ωστόσο! Δεν τα είχαν καταφέρει…
Ο νέος τόπος φιλοξένησε με αγάπη τους καινούργιος εποίκους της. Μετά από πολλά έτη οι επιστήμονες -τα τότε παιδιά- εφηύραν την θεραπεία «ΜΕΓΑ22456» και κατόρθωσαν να εξαφανίσουν τον ιό. Η ώρα της επιστροφής στην Πατρίδα είχε φτάσει…
Previous slide
Next slide
Επιχείρηση διάσωσης δελφινιών
Ειρήνη Τσάνα - Μαθήτρια ΣΤ' τάξης
Πριν η τελευταία ακτίνα ηλίου χαθεί στη θάλασσα, όπως και οι υπόλοιπες, το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, καθισμένο εκεί ακριβώς που χτυπούν τα κύματα στην ακτή του νησιού. Είχε μακριά μαύρα σαν την νύχτα μαλλιά και τα μάτια της είχαν το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας. όμορφο, μα μικρό νησί, που είχε όλη και όλη μια παραλία. Καθόταν στα χαλίκια της παραλίας και περίμενε να συναντήσει τους φίλους της.
Όταν το σκοτάδι έλουσε το νησί, δελφίνια άρχισαν να έρχονται προς το μέρος του μικρού κοριτσιού από την θάλασσα. Η Ιοκάστη σηκώθηκε και σιγά σιγά άρχισε να περπατάει προς την θάλασσα μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε.
Μα αν κοιτούσες λίγο καλύτερα βαθιά μέσα στα κύματα του Ωκαιανου, θα έβλεπες ένα μικρό κορίτσι στη ράχη των δελφινιών, να γελάει και να τους μιλάει για κάτι σαν να ήταν παλιοί της φίλοι. Κάνεις δεν ήξερε και κάνεις ποτέ δεν θα μάθει για τι ακριβώς μιλούσανε. Μπορεί για τα νέα του κοριτσιού, μπορεί για τα νέα των δελφινιών, μπορεί να μιλούσαν ακόμη και για τις προηγούμενες περιπέτειές του ή να κανόνιζαν καινούριες. Το επόμενο πρωί η Ιοκάστη ήταν ξύπνια από τα χαράματα στο σαλόνι, όπου κοιτούσε τον ήλιο να ανατέλει αυτήν τη φορά. Καμιά φορά έχεις την εντύπωση πως εκείνη και η θάλασσα είναι φίλες και η Ιοκάστη κάθε ξημέρωμα και κάθε ηλιοβασίλεμα τη θαυμάζει και δεν μπορεί να σταματήσει να την κοιτάει με τα εξωτικά της χρώματα.
Και κάθε ηλιοβασίλεμα και κάθε ανατολή γινόταν το ίδιο πράγμα. Το πρωί καθόταν στο παράθυρο και έβλεπε τον ήλιο να ανατέλει, ενώ το απόγευμα τον έβλεπε να πέφτει μέσα στη θάλασσα και ύστερα βόλτα με τα δελφίνια.
Μέχρι που μια μέρα κάτι αναπάντεχο έγινε. Τα δελφίνια δεν ήρθαν ξανά… Κάθε απόγευμα πήγαινε στην παραλία και με ένα βλέμμα λύπης και απογοήτευσης στο πρόσωπό της περίμενε… Κάνεις δεν ήξερε πού πήγαν τα δελφίνια. Ρωτούσε από εδώ, ρωτούσε από εκεί μα κάνεις δεν τα είχε δει. Ήταν σαν να άνοιξε η γη και τα κατάπιε. Οι μέρες περνούσαν και τα δελφίνια άφαντα. Όμως η Ιοκάστη δεν έπαψε ποτέ να προσπαθεί να βρει τους φίλους της. Ύστερα πέρασαν μήνες…
Ήταν ένας χρόνος τώρα που τα δελφίνια είχαν εξαφανιστεί, η Ιοκάστη ήταν τώρα δώδεκα χρονών. Είχε αρχίσει πια να χάνει κάθε ελπίδα, για να ξαναδεί τους φίλους της.
Ώσπου μια μέρα περπατώντας στα σοκάκια της μοναδικής πόλης στο νησί, είδε τους φίλους της, μέσα σε δεξαμενές. Εκείνη την ώρα το μικρό κορίτσι δεν ήξερε πώς έπρεπε να νιώθει. Θλίψη που έβλεπε τους φίλους της σε τέτοια κατάσταση ή χαρά που τους έβλεπε ξανά μετά από τόσο πολύ καιρό;
Είχε παγώσει… Κάποιοι άνθρωποι, που τους άκουσε να περπατούν και να μιλάνε μεταξύ τους προς το μέρος της χωρίς να την δουν, διέκοψαν τις σκέψεις της. Γρήγορα κρύφτηκε πίσω από κάποιες κούτες και είδε δύο ανθρώπους.
Μια γυναίκα λεπτή, ψηλή με ξανθιά μαλλιά και έναν κοντόχοντρο άντρα με μαύρα μαλλιά. Συζητούσαν για κάτι. Η Ιοκάστη άκουσε την γυναίκα να λέει στον άντρα:
- Θα πληρωθούμε καλά γι’ αυτήν την ψαριά. Τα δελφίνια είναι πολυ μεγάλα.
- Ναι, πρόσθεσε ο άντρας. Το αφεντικό θα είναι πολύ χαρούμενο που επιτέλους τα πιάσαμε!
Η Ιοκάστη είχε ακούσει όλη την συζήτηση και είχε μείνει άφωνη . Θα πουλούσαν τους φίλους της και δεν μπορουσε να το αφήσει να συμβεί. Όμως μια τρίτη παρουσια διέκοψε τη συζήτηση. Ένας ψηλός, γεροδεμεένος άντρας ντυμένος με ένα μαύρο κοστουμι, που είχε ένα περίεργο ύφος που τρόμαζε την Ιοκάστη, τον έβλεπε να έρχεται προς το φως από τα σκοτάδια.
Μια γυναίκα λεπτή, ψηλή με ξανθιά μαλλιά και έναν κοντόχοντρο άντρα με μαύρα μαλλιά. Συζητούσαν για κάτι. Η Ιοκάστη άκουσε την γυναίκα να λέει στον άντρα:
- Θα πληρωθούμε καλά γι’ αυτήν την ψαριά. Τα δελφίνια είναι πολυ μεγάλα.
- Ναι, πρόσθεσε ο άντρας. Το αφεντικό θα είναι πολύ χαρούμενο που επιτέλους τα πιάσαμε!
Η Ιοκάστη είχε ακούσει όλη την συζήτηση και είχε μείνει άφωνη . Θα πουλούσαν τους φίλους της και δεν μπορουσε να το αφήσει να συμβεί. Όμως μια τρίτη παρουσια διέκοψε τη συζήτηση. Ένας ψηλός, γεροδεμεένος άντρας ντυμένος με ένα μαύρο κοστουμι, που είχε ένα περίεργο ύφος που τρόμαζε την Ιοκάστη, τον έβλεπε να έρχεται προς το φως από τα σκοτάδια.
- Τα πιάσατε; είπε ο άντρας με αυστηρή φωνή.
- Ναι, αφεντικό! Απάντησαν ταυτόχρονα και οι δυο..
- Τέλεια, συνέχισε να μιλάει ο άντρας με το κοστούμι. Θα τα παραδώσουμε αύριο, μόλις πέσει το σκοτάδι.
Η Ιοκάστη ήταν θυμωμένη, λυπημένη και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει μα πιο πολύ ανησυχούμε για τους φίλους της.
Δεν μπορούσε με τίποτα να αφήσει τους φίλους της να φύγουν μακριά της πόσο μάλλον όταν αυτοί υποφέρουν. Έτσι, το επόμενο χάραμα ανέλαβε δράση. Αφού τα είχε πει όλα όσα είχε ακούσει το προηγούμενο βράδυ στους κατοίκους της πόλης, τους ζήτησε βοήθεια και όλοι οι κάτοικοι συμφώνησαν. Εκείνο το χάραμα ολόκληρη η πόλη ήταν στο πόδι.
Αφού η Ιοκάστη τους οδήγησε στο σημείο όπου ήταν οι δεξαμενές, με πολλή προσπάθεια και συ-νεργασία οι κάτοικοι της πολης μετέφεραν τα δελφίνια στη θάλασσα. Ήταν πια ελεύθερα και ασφαλή στο σπίτι τους, τον Ωκεανό.
Και για όσους αναρωτιούνται τι απέγιναν οι λαθρέμποροι, τους έπιασε η αστυνομία και τους καταδίκασαν ισόβια για λαθρεμπόριο.
Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι και ιδιαίτερα η Ιοκάστη.
Previous slide
Next slide
Περιπέτειες στον Άρη
Νικόλαος Δούκας, Βασίλειος Νικολάου, Διονύσης Συνοδινός - Μαθητές Στ' τάξης
Το 2104 η παγκοσμίου φήμης εταιρία NASA αποφάσισε να στείλει τους πιο έμπειρους αστροναύτες στον ακατοίκητο πλανήτη Άρη για ενδείξεις ζωής και ζωντανών οργανισμών. Μετά από χρόνια μελέτης οι ειδικοί της NASA κατάφεραν να τελειοποιήσουν το διαστημόπλοιό τους. Η τετραμελής ομάδα η Britney, ο Alex, ο Alvin και ο αρχηγός τους Max. Στις 24 Απριλίου 2125 οδεύουν προς το διαστημόπλοιο DNV13.
Το υπερσύγχρονο διαστημόπλοιο κατάφερε να απογειωθεί με τεράστια επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς τον πλανήτη Άρη, η ομάδα δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα. Όμως όταν ήρθε η ώρα της προσγείωσης, προέκυψε κάτι αναπάντεχο.
Η ομάδα των αστροναυτών άκουσε έναν πολύ δυνατό θόρυβο από το πίσω μέρος του αεροσκάφους. Τότε ξαφνικά έχασαν τον έλεγχο του διαστημόπλοιου. Όλοι βρίσκονται σε πανικό. Την ψυχραιμία του κράτησε μόνο ο Max. Στην συνέχεια κινήθηκε κατάλληλα. Αμέσως κατάλαβε πως το πρόβλημα ήταν μηχανολογικό. Έπειτα απέβαλε τους κινητήρες από την καμπίνα. Λόγω της βαρύτητας προσγειώθηκαν ομαλά. Σαν να μην έφτανε αυτό έχασαν το σήμα και δεν είχαν επικοινωνία με τη Γη.
Προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τη NASA, για να αποκαταστήσουν την ζημιά αλλά μάταια. Τότε, αναγκάστηκαν να φτιάξουν ένα καταφύγιο, ώστε να περάσουν την μέρα τους εκεί.
Την επόμενη μέρα και μετά από πολλαπλές προσπάθειες επικοινωνίας με την Γη άρχισαν να χάνουν τις ελπίδες τους. Αισιόδοξος παρέμεινε μόνο ο αρχηγός τους Max. Από μικρός είχε ασχοληθεί με την τεχνολογία και γνώρισε πολλά πράγματα, αφού ο πατέρας του ήταν ηλεκτρολόγος. Έτσι είχε τη φαεινή ιδέα με διαφορά υλικά που υπήρχαν στο διαστημόπλοιο να κατασκευάσει μια κεραία.
Έπειτα από τρεις ημέρες σκληρής δουλειάς και κούρασης με την βοήθεια της ομάδας του κατάφε-ραν να την τελειοποιήσουν.Πράγματι δούλεψε! Κατάφεραν να επικοινωνήσουν με την Γη και καταστρώθηκε το σχέδιο διάσωσης τους.
Σε αυτό υπήρχε ένα τεράστιο ρίσκο. Ο Άρης δεν είχε ευθυγραμμιστεί πλήρως με τη Γη με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να έρθουν στο σημείο που βρίσκονται. Η NASA δεν είχε τον κατάλληλο χρόνο για να κατασκευάσει ένα όχημα το οποίο θα μπορεί να κινηθεί προς το σημείο διάσωσης. Έτσι οι αστροναύτες έπρεπε να μετακινηθούν μόνοι τους. Η μόνη τους λύση ήταν να μετακινηθούνε στο σημείο διάσωσης με το rover έκτακτης ανάγκης. Υπήρχαν δύο κίνδυνοι που απειλούσαν το τετραμελές πλήρωμα. Η θανατηφόρα ακτινοβολία και η έλλειψη τροφίμων και νερού.
Αναπάντεχα η Britney έχασε τον έλεγχο του οχήματος και χτύπησαν σε μια μεγάλη πέτρα. Η στολή της Britney υπέστη ζημιά στο τζάμι του κράνους από το πλαϊνό σημείο και έτσι με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να χάνει οξυγόνο.
Ευτυχώς, ο Max βρήκε κάποιον τρόπο και μπόρεσε να την επισκευάσει για να μην έχει απώλεια. Μετά από μερικές ημέρες η ομάδα επικοινώνησε με τη NASA και μέσω του σήματος τους εντόπισαν. Βρίσκονταν στο κατάλληλο σημείο όπου θα μπορούσε να τους προσφερθεί βοήθεια. Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα χωρητικότητας. Οπότε έπρεπε να κάνουν την διαδρομή δυο φορές.
Μετά από πολύ καιρό πάτησαν στη Γη και βρέθηκαν στις αγκαλιές των συγγενών τους. Μετά από δύο χρόνια η ερευνητική ομάδα της NASA σε συνεργασία με του τμήματος έρευνας της Αμερικανικής Αστυνομίας ξεκίνησαν οι έρευνες για τα συντρίμμια του διαστημοπλοίου και της αιτίας των ατυχημάτων.
Μετά από ένα χρόνο η έρευνα ολοκληρώθηκε και διαπίστωσαν ότι το πρόβλημα έγινε με σκοπό να χάσουν τη ζωή τους τα μέλη της ομάδας από μια αντίπαλη εταιρία της Ρωσίας. Μετά από λίγο καιρό η υπόθεση αποκαλύφθηκε και διαπίστωσαν ότι μαζί με την ρωσική εταιρία ήταν συνεργός τους και ο Alvin ο οποίος ήταν μέλος του πληρώματος. Τέλος, ο Alvin καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη μαζί με τα εμπλεκόμενα πρόσωπα της Ρωσικής εταιρίας. Η NASA και το πλήρωμα της αποζημιώθηκαν με μεγάλο χρηματικό ποσό.
Previous slide
Next slide
Το μυστήριο της Κούβας
Ελένη Ζαφειροπούλου, Δέσποινα Λαζαρίδη, Χριστίνα Μαρκούτη, Άννα Μαρία Φιλιππίδου - Μαθήτριες ΣΤ' τάξης
Ένα από τα μέρη που επιλέγει να επισκέπτεται ο κόσμος στις καλοκαιρινές του διακοπές είναι η Κούβα. Το καλοκαίρι, λοιπόν, του 2009, τέσσερα δεκάχρονα κορίτσια η Λένα, η Λίνα, η Λίλη και η Λόλα την επισκέφτηκαν με τις οικογένειές τους. Τα κορίτσια αυτά ήταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Έγιναν όμως φίλες, καθώς έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο σε διπλανά δωμάτια. Όταν ενηλικιώθηκαν, αποφάσισαν να ξαναπάνε στην Κούβα μόνες τους αυτή τη φορά.
Την πρώτη μέρα της διαμονής τους στο ξενοδοχείο, καθώς τακτοποιούσαν τα πράγματά τους, η Λίνα άνοιξε ένα ντουλαπάκι στο οποίο υπήρχε μία εφημερίδα με τίτλο «Ο θρύλος της Κούβας».
Φώναξε τις φίλες της και όλο περιέργεια άρχισαν να τη διαβάζουν. Έγραφε πως στα τέλη του Ιουλίου, δηλαδή την περίοδο που βρίσκονταν εκεί, θα διοργανωνόταν ένα καρναβάλι στην πόλη του Σαντιάγκο. Μα η εφημερίδα έλεγε και κάτι το οποίο δεν είδαν τα κορίτσια, δηλαδή πως πέρυσι εξαφανίστηκαν οκτώ άτομα αριστοκρατικής οικογένειας στο ίδιο μέρος και ακόμα δεν έχουν δώσει σημεία ζωής .
Την ημέρα λοιπόν της γιορτής, τα κορίτσια επισκέφτηκαν την πόλη Σαντιάγκο όπου το καρναβάλι είχε ήδη αρχίσει. Ενθουσιασμένες πήγαν να απολαύσουν το φανταστικό θέαμα.
Φώναξε τις φίλες της και όλο περιέργεια άρχισαν να τη διαβάζουν. Έγραφε πως στα τέλη του Ιουλίου, δηλαδή την περίοδο που βρίσκονταν εκεί, θα διοργανωνόταν ένα καρναβάλι στην πόλη του Σαντιάγκο. Μα η εφημερίδα έλεγε και κάτι το οποίο δεν είδαν τα κορίτσια, δηλαδή πως πέρυσι εξαφανίστηκαν οκτώ άτομα αριστοκρατικής οικογένειας στο ίδιο μέρος και ακόμα δεν έχουν δώσει σημεία ζωής .
Την ημέρα λοιπόν της γιορτής, τα κορίτσια επισκέφτηκαν την πόλη Σαντιάγκο όπου το καρναβάλι είχε ήδη αρχίσει. Ενθουσιασμένες πήγαν να απολαύσουν το φανταστικό θέαμα.
Γλέντι, χορός, τραγούδι με τα εντυπωσιακά άρματα να προχωρούν αργά και οι άνθρωποι να χορεύουν με όλη τους την ψυχή.
Στο καρναβάλι τα πράγματα κυλούσαν πολύ ωραία, ώσπου η Λένα αντιλήφτηκε τρία περίεργα πρόσωπα με αγριεμένα βλέμματα να κοιτούν ύποπτα ανθρώπους που έδειχναν πλούσιοι και ενημέρωσε τις φίλες της. Τα κορίτσια παραξενεύτηκαν και τους κοίταξαν διακριτικά μέχρι να δουν τις κινήσεις τους. Δυστυχώς, οι ύποπτοι αντιλήφτηκαν τα βλέμματα των κοριτσιών και χάθηκαν μέσα στο πλήθος. Την επόμενη μέρα του καρναβαλιού έμαθαν ότι άλλα δυο άτομα χάθηκαν. Τα κορίτσια ήταν σίγουρες πως δεν ήταν τυχαίο...
Κατά την περιήγησή τους στην πόλη περνούσαν ανέμελα. Ξαφνικά, ακούστηκε ένας πυροβολισμός και όλοι αναστατώθηκαν. Τα κορίτσια έστρεψαν το βλέμμα τους και αναγνώρισαν την περίεργη παρέα του καρναβαλιού που προσπαθούσε να ξεφύγει χωρίς να κινήσει υποψίες. Τους ακολούθησαν προσπαθώντας να μην τις αντιληφθούν...
Αυτοί έστριψαν στην επόμενη γωνία. Τα κορίτσια ακολουθούσαν κρατώντας κάποια απόσταση και προσέχοντας συνεχώς μη γίνουν αντιληπτές. Οι ύποπτοι στάθηκαν μπροστά σε μια πόρτα. Χτύπησαν συνθηματικά και η πόρτα άνοιξε. Μπήκαν γρήγορα κοιτώντας αριστερά και δεξιά, αν τους παρακολουθούσε κάποιος. Η πόρτα έκλεισε πίσω τους.
Τα κορίτσια ήταν αποφασισμένα να λύσουν το μυστήριο. Κατευθύνθηκαν προς το αστυνομικό τμήμα, που βρισκόταν εκεί κοντά και ενημέρωσαν τους αστυνομικούς για το τι είχαν ανακαλύψει. Οι αστυνομικοί οπλισμένοι περικύκλωσαν το σπίτι και η παρέα των κακοποιών έπεσε γρήγορα στα χέρια τους. Τα κορίτσια, με μεγάλη ικανοποίηση, είδαν τους υπόπτους να μπαίνουν στα περιπολικά φορώντας χειροπέδες. Τελικά μετά από λίγα χρόνια αποκαλύφθηκε πως αυτοί οι κακοποιοί είχαν απαγάγει τα οχτώ άτομα της αριστοκρατικής οικογένειας.
Previous slide
Next slide
