Τέσσερα παιδιά από ισάριθμες εσχατιές του πλανήτη διανύουν ασύλληπτες (για μας τους Δυτικούς) αποστάσεις και ξεπερνούν ποικίλες δυσκολίες για να πάνε σχολείο. Εξαιρετικό θέμα και κινηματογράφηση, ωραιοποιημένη προσέγγιση στο ντοκιμαντέρ του Πασκάλ Πλισόν «Στο Δρόμο για το σχολείο» (Sur Le Chemin de l’Ecole).
Ο 11χρονος Τζάκσον από την Κένυα ξυπνάει καθημερινά στις 05:30 και μαζί με τη μικρή του αδελφή διανύουν (ποδαρόδρομο, έτσι;) 15 χιλιόμετρα σαβάνας (και… ελεφάντων) για να φτάσουν δυο ώρες αργότερα στο σχολείο τους. Στην οροσειρά του Άτλαντα στο Μαρόκο, η 12χρονη Ζαχίρα, παρέα με δυο φιλενάδες της, έχουν να καλύψουν κοντά 22 χιλιόμετρα –με τα πόδια, και μετά με οτοστόπ, αν είναι τυχερές– για να πάνε, μαντηλοφορούσες μα επίμονες, στο σχολείο μια φορά τη βδομάδα. Κάνουν πάνω από τέσσερις ώρες. Στη Βεγγάλη της Ινδίας, η απόσταση που χωρίζει τον 13χρονο Σάμουελ από το σχολείο είναι λιγότερο από τέσσερα χιλιόμετρα. Αλλά η πορεία, μέσα από βάλτους και χωράφια, κρατάει πάνω από μια ώρα, αφού ο ίδιος είναι καθηλωμένος σε ένα σκουριασμένο, αυτοσχέδιο αναπηρικό καροτσάκι το οποίο κουλαντρίζουν pericolosamente τα δυο μικρότερα αδελφάκια του. Τέλος, τα 18 χιλιόμετρα της διαδρομής του 11χρονου Αργεντίνου Καρλίτο και της αδελφούλας του προς το σχολείο, στις ανεμοδαρμένες ερημιές της Παταγονίας, καλύπτονται σε μιάμιση ώρα καβάλα στο άλογό τους…
Ιδού το εξαιρετικό θέμα ενός υπέροχα φωτογραφημένου (Σιμόν Ουατέλ) ντοκιμαντέρ που συστήνεται με τη φράση «Καμιά φορά ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε που πηγαίνουμε σχολείο». Η αλήθεια είναι πως η σύγκριση αυτών των παιδιών με τα βαριεστημένα καλόπαιδα της Δύσης, που σιχτιρίζουν το σχολείο παίζοντας μες στην τάξη με το κινητό τους, βγάζει μάτι. Και σε κάνει να σκεφτείς… Και να χαρείς που εξακολουθούν να υπάρχουν κι άλλα modus vivendi, κι άλλες αξίες στο πλανητικό χωριό του facebook και του iPad. Σκέτη απόλαυση, επίσης, τα τοπία, τα ήθη, τα ντυσίματα και, βέβαια, τα ολοκάθαρα μουτράκια αυτών των «άλλων» παιδιών.
