Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έφτασαν. Ετοιμαζόμαστε να υμνήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και να καλοδεχτούμε το νέο και πολλά θετικά υποσχόμενο, θέλουμε να ελπίζουμε, έτος. Στην εορταστική αυτή περίοδο συμμετέχουν, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους. Εξάλλου η γέννηση όπως και κάθε νέο ξεκίνημα είναι γεγονότα που φορτίζουν τον άνθρωπο ούτως ή άλλως θετικά. Έτσι, τις μέρες αυτές στολίζουμε τα σπίτια μας και δημιουργούμε ένα ζεστό περιβάλλον, ώστε να απολαύσουμε ευχάριστες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα, ανταλλάσσουμε δώρα με τους οικείους μας και ξυπνούν μέσα μας αισθήματα φιλαλληλίας. Σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο που υποφέρει και με μεγάλη γενναιοδωρία προσφέρουμε ό, τι ο καθένας μας δύναται και επιθυμεί σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, σε ενορίες, σε επαίτες και αστέγους, σε διεθνείς οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην καταπολέμηση της φτώχειας, των ασθενειών ή της παιδικής θνησιμότητας. Τις μέρες αυτές, ακόμη, γεννάται μέσα μας η επιθυμία για απολογισμό των πράξεων και των συμπεριφορών μας για το έτος που ολοκληρώνεται με παράλληλη επανιεράρχηση προτεραιοτήτων και δημιουργία νέων στόχων για το έτος που έρχεται.
Το ερώτημα που γεννάται πάντα, όμως, και συνθέτει το επίμαχο γύρω από τις μέρες αυτές θέμα συζήτησης είναι το εξής: «γιατί τα τόσα θετικά αισθήματα του ανθρώπου να εκδηλώνονται επιλεκτικά μόνο κατά τη χριστουγεννιάτικη περίοδο;». Υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί που υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος τηρεί την αναλογία. Όπως ο Θεός απλόχερα δώρισε σε αυτόν την ενσάρκωσή του με τη συνακόλουθη ελπίδα πως και ο ίδιος μπορεί να οδηγηθεί στη θέωση μέσω της ταπεινότητας έτσι και ο άνθρωπος απλόχερα δωρίζει και προσφέρει αγάπη και ζεστασιά. Όπως ο φιλάνθρωπος Μέγας Βασίλειος αφιέρωσε τη ζωή του στη βοήθεια όλων όσοι τη χρειάζονταν έτσι και ο άνθρωπος προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο των πασχόντων και να στηρίξει την ιδέα ενός κόσμου δικαιότερου. Όσο, όμως, και αν το επιθυμεί ο άνθρωπος, καθώς περνούν οι μέρες αυτές, απορροφημένος στις υποχρεώσεις του και πνιγμένος στους ασθματικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς του ξεχνά πως είναι άνθρωπος, για να θυμηθεί πως είναι συνάνθρωπος. Υπάρχει, από την άλλη πλευρά , και εκείνη η μερίδα των ανθρώπων που διατείνεται πως η εκδήλωση αυτής της συμπεριφοράς επιβεβαιώνει την υποδούλωση του ατόμου στα επιβεβλημένα καταναλωτικά πρότυπα. Άνθρωποι κενοί ή άνθρωποι γεμάτοι με τις ενοχές της ανεπάρκειάς τους ως γονείς, ως φίλοι, ως σύζυγοι ή ως υπεύθυνοι πολίτες οδηγούνται σε ένα ξέφρενο πανηγύρι αγορών και ανειλικρινούς μοιράσματος μήπως και νιώσουν σημαντικοί, τουλάχιστον οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Όσοι ανήκουν στους υποστηρικτές αυτής της άποψης χρησιμοποιούν ως ακλόνητο τεκμήριο της ορθότητάς της την υπερπροβολή του γεννειοφόρου και κοκκινοντυμένου, παχουλού και πάντοτε συνεπή στην υπόσχεσή του να μοιράσει δώρα σε όλα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, Άγιου – Βασίλη. Η έμπνευση μιας εταιρείας κατέληξε να γίνει παγκόσμιο κτήμα ακριβώς γιατί ικανοποιεί, όπως ισχυρίζονται, τη ματαιοδοξία του σύγχρονου ανθρώπου.
Αυτός ο Άγιος – Βασίλης είναι μια φιγούρα αμφιλεγόμενη που δε θυμίζει και σε πολλά τον ορθόδοξο Μέγα – Βασίλειο. Τι θα απαντούσαμε, όμως, σε ένα παιδί που με τόση λαχτάρα περιμένει τον σύγχρονο και υπερπροβαλλόμενο αγαπημένο του Άγιο να φτάσει με το έλκηθρό του; Αν θέλουμε το παιδί αυτό να είναι ο αυριανός ενήλικας που δε θα περιμένει μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να δείξει φιλευσπλαχνία, θα απαντούσαμε πως υπάρχει. Αν θέλουμε το παιδί αυτό να μάθει να προσφέρει και όχι μόνο να ζητά, θα απαντούσαμε πως υπάρχει. Θετική απάντηση θα δίναμε, επίσης, έτσι ώστε ο αυριανός αυτός ενήλικας να μην εξαρτά την ευτυχία του από τα υλικά αγαθά και να μην πιστέψει πως αυτά αποδεικνύουν την αγάπη. Ο Άγιος – Βασίλης , συμφωνούμε ή όχι, είναι μία καθολική πραγματικότητα˙ το τι αυτός συμβολίζει , όμως, μπορεί να γίνει η προσωπική πραγματικότητα του καθενός μας. Ας μάθουμε τα παιδιά να πιστεύουν και να περιμένουν ένα πνεύμα αγάπης, συναδέλφωσης, ανιδιοτελούς προσφοράς, αισιοδοξίας και προόδου και αυτό να κρατούν μέσα τους βαθιά για όλη τη χρονιά. Διαφορετικά, η φλόγα του θα σβήσει και του χρόνου δε θα ξαναέρθει.
Καλές γιορτές σε όλους.
Πετροπούλου Ελένη
Φιλόλογος
